Na mijn dertigste kreeg ik te maken met een steeds dunnere haardos. Mijn haarlijn trok steeds verder naar achter, mijn inhammen werden dieper en ook op mijn kruin ontstond op een gegeven moment een ‘gat’. Ik maskeerde dat met veel haarlak en zelfs een bruine spray om de kruin/ inhammen donkerder en voller te maken. Dat kostte me best veel tijd en leverde ook stress op. Naar de supermarkt gaan in de weekenden deed ik vaak met een petje op. Ik had op mijn 31ste zelfs een haarwerk besteld uit de VS om van mijn probleem verlost te zijn. Toen ik dat op mijn hoofd had geplakt, voelde ik me eigenlijk nóg onzekerder en besloot om het ding in de prullenbak te doen. Ik scheerde mijn hoofd helemaal kaal. Na een paar weken was ik best gelukkig met de haren die terug groeiden (beter dan die kale kop), maar het kostte me toch moeite om het idee van voller haar los te laten. Er waren dagen dat ik me bij de situatie kon neerleggen, maar ook dagen dat ik toch een tondeuse overwoog. Een haartransplantatie was naar mijn idee onbetaalbaar, dus ook geen optie.
In het voorjaar van 2016 vertelde een kennis van mij dat hij een haartransplantatie had ondergaan via haartransplantatie-turkije.nl. Hij sprak hier enthousiast over: de operatie was goed verlopen zonder veel pijn en het kostenplaatje bleek ook mee te vallen. Ik raakte geinteresseerd en besloot om me er wat meer in te verdiepen. Uiteindelijk adviseerde die kennis om een intake gesprek te plannen met Mehmet, zodat ik antwoorden kon krijgen op al mijn vragen.
Een week daarna boekte ik mijn reis naar Istanbul en kon de haartransplantatie gereserveerd worden. Ik was er in mijn hoofd al weken (zo niet jaren) mee bezig en nu zou het dan echt gaan gebeuren! Deze stap voelde heel spannend, maar gaf me ook een sterk gevoel. In de eerste week van mijn zomervakantie ging ik dit avontuur aan. Dat vond ik wel praktisch, want dan kon ik de resterende weken herstellen.
Maandag 11 juli stond ik op Schiphol. Op de luchthaven van Istanbul werd ik opgewacht door een chauffeur. Hij moest wat langer op mij wachten, want bij de douane verliep het nogal traag, maar dit was verder geen probleem. We hielden elkaar op de hoogte met sms’jes.
In het hotel aangekomen werd ik gebeld om de afspraken m.b.t. de haartransplantatie te bevestigen. Morgen zou de operatie plaatsvinden, woensdag een rustdag, donderdag verwijderen van verband + wassen en vrijdag terugvliegen.
De operatiedag verliep goed. De arts tekende een haarlijn en vroeg of ik daarmee akkoord ging. Daarna werd mijn haar afgeschoren. Ik kreeg een paar prikken en de mannen waren zo’n 7 uur bezig met de ingreep. De dagen daarna deed ik het heel rustig aan. Af en toe ging ik mijn hotelkamer uit voor kleine boodschapjes (met een hoofddoek), maar verder heb ik weinig gezien of gedaan in Istanbul. Slapen op een reiskussentje is niet echt comfortabel, maar wel noodzakelijk om de grafts niet te beschadigen.
Toen ik vrijdag weer terugvloog naar Nederland, begon de verdovingsvloeistof te zakken en kreeg ik zwellingen rond mijn ogen. Dit was geen prettig gezicht. In die eerste week ben ik dan ook geen vrienden of familieleden gaan opzoeken. Wel boodschappen gedaan met een hoofddoek en een grote zonnebril op, maar meer ook niet. Dit is iets om rekening mee te houden. De eerste week zie je er wat toegetakeld uit, daarna kun je langzamerhand weer je dagelijkse bezigheden oppakken. Rust houden is in het begin heel belangrijk.
Tot oktober was er nog niks te zien van mijn nieuwe haardos. De geimplanteerde haren waren na twee weken uitgevallen en wat achterbleef was een rode gloed langs de haarlijn. Half oktober kwamen de eerste haartjes tevoorschijn. Wat was ik blij!
Elke maand wordt het beter. Inmiddels is het eind maart en draag ik een scheiding. Het nieuwe haar mengt goed met mijn oorspronkelijke haar. Ik vind het er steeds beter uitzien. Daarom laat ik het ook groeien om te zien hoe lang ik het kan dragen. Ik zal in juli, een jaar na de operatie, een update geven met nieuwe foto’s.